Pomidorowa historyjka

Zacznę od tego, że kocham jeść pomidory. I jestem bardzo nieszczęśliwa, bo to co teraz można kupić pod nazwą „pomidory”, wcale nie przypomina tego cudnie pachnącego, pełnego smaku owocu.

Dlatego co roku próbuję z uporem maniaka wyhodować własne pomidorki i co roku przezywam klęskę. I nie jest to klęska urodzaju niestety, ale pełnowymiarowe Waterloo w postaci miseczki parchatych na wpół dojrzałych kulek.

Jakież było więc moje szczęście, kiedy otrzymałam od Gorzkiej Jagody nasionka syberyjskich pomidorów o poetyckich nazwach: Róża Wiatrów, Gregor iz Altaju, Król Gigantów, Chlebosolnyj, Niedźwiedzia Łapa, Black from Thula (czarny z Tuły), polską starą odmianę Opalka, oraz rosyjską Ośle Uszy, przezwaną przeze mnie na koniec Ośli Ogon.

Stara moja chatka ma niewielkie okna bez parapetów, siłą rzeczy niedostatek światła dla siewek. Jest tu również masakrycznie zimno z powodu starych niewydolnych pieców. Dlatego nasionka posiałam dopiero po połowie marca, by podarować im szansę przeżycia.

Wykiełkowały delikatne roślinki z którymi galopowałam w słoneczne dni pod nagrzaną południową ścianę obory, bo było tam o wiele cieplej i jaśniej niż w domu.

Dostałam po 5 nasionek z każdej odmiany, wyszły z ziemi po trzy lub cztery, Ośle Uszy z opóźnieniem. Myślałam już, że wcale nie wzejdą.

Przesadziłam je w połowie kwietnia do osobnych doniczek, czego część nie polubiła, szczególnie Ośle Uszy, z których pozostały tylko dwa.

W ostatnie dni kwietnia, pomidory poszły do gruntu (bez osłony) w postodolnianą próchnicę. Tak wcześnie, bo na dworze cieplej jak w domu, a poza tym minęła pełnia księżyca i pogoda zmieniła się na wilgotną i ciepłą, więc majowe przymrozki były jak dla mnie nieprawdopodobne i rzeczywiście, nie było u nas przymrozków. Spodobało im się mocno, choć Oślim Uszom raczej niekoniecznie. Zastanawiały się czy rosnąć czy nie, w końcu zapadła decyzja pozytywna i napięcie puściło ;)

Z czterech Wiatrowych Róż zostały mi trzy, bo coś urwało jedną przy samej ziemi.

I nadciągnęła groza, jakaś galopująca zaraza zaczęła dopadać moje skarby. Krzaczek opadał w sobie i szybko czerniał, wyglądał jakby coś na niego ogniem chuchnęło.

Najpierw dwa, jedno Ośle Ucho, a drugi Gregor iz Ałtaju. Wyrzuciłam je natychmiast, by zaraza się nie rozniosła, ale gdzie tam, następne były jedna Opalka i jeden Król Gigantów i tez zostały wyrzucone a mi się zrobiło kwaśno w buzi. Znów polegnę w boju?

Zaczęłam szukać ratunku, ale nie chemicznego, bo chemiczne pomidory są wszędzie, a ja nie po to mam ogród, żeby jeść chemię. Nie przemawiały do mnie gnojówki z pokrzyw, skrzypy i inne wyciągi roślinne, bo działają powoli, a to jakby galopowało zbyt szybko. Doba wystarczała..

Kiedy znalazłam ratunek, chory był następny Król Gigantów i ostatnie Ośle ucho, nazwane przeze mnie pieszczotliwie Oślim Ogonem.

Oprysk zupełnie naturalny i błyskawiczny w wykonaniu.

Ostatnich chorych pomidorów nie wyrzuciłam, opryskiwałam wszystkie z nastawieniem: niech się dzieje co chce, najwyżej wszystkie padną, bo może zamiast ratunku ściągam na krzaczki nową zarazę.

Słuchajcie, słuchajcie, a przede wszystkim ci, którzy mają i kochają pomidory :)

Po oprysku te zdrowe ruszyły z kopyta, rosły wręcz w oczach, stały się krępe i mocne.

Chore krzaczki zostały uratowane (!), choć były tak uszkodzone, że Król Gigantów dopiero w ostatnich dniach zdołał wydusić z siebie nowy stożek wzrostu i zakwitł świeżym pióropuszem liści, natomiast Ośli Ogon, no cóż, stoi w miejscu. Nie choruje, pozieleniał po całości, ale widać, że to mocno wrażliwa roślinka.

Opryskałam pomidorowe poletko jeszcze dwa razy od tamtego czasu i oprysk działa mocno odżywczo i zabija zdaje się choroby grzybowe i bakteryjne. Czy wirusowe nie wiem, ale ta bitwa została wygrana :)

Hlebosolnyje mają już zamknięte zielone kulki kwiatów, do kwitnięcia będzie się zbierał Czarny z Tuły.

Zapytacie co to za dziwny lek dla pomidorów? No więc zwyczajne drożdże spożywcze w kostce.

Bierze się tego pół kostki na 8-10 litrów letniej wody i tak mocno spryskuje krzaczki, żeby aż ziemia wkoło nasiąkła.

Z tego co wiem, działa na choroby malin, truskawek, ogórków (więc zapewne dyniowatych też). Jak myślę, zadziała tez na choroby bakteryjne i grzybowe ziemniaków (psiankowate jak pomidory)

Resztkami z opryskiwacza potraktowałam małą brzoskwinkę, oczywiście truskawki dostały pełnowymiarowa dawkę.

Warto poeksperymentować i wypróbować na drzewkach owocowych, bo szkodzić nie szkodzi, a roślinki dostają dobrego kopa do rozwoju.

Poza tym sezon na zbiory i suszenie ziół rozpoczęty glistnikiem i wielką ilością szałwii której spodobała się chyba pogoda, bo całe naręcza wnosiłam na strych po uginającej się drabince.

Mokra wiosnozima wykończyła większość moich szczodraków, te co przeżyły przesadziłam, ale zbiory będą w tym roku malutkie.

Zaskoczył mnie za to przyjemnie  jiaogulan (gynostemma), adaptogen opisywany jako zioło życia lub ziele długowieczności. Posadzony pod wypróchniałym pniakiem schował się  na zimę kłączami wewnątrz a teraz wylazł gęstymi gałązkami na słoneczko i zrobię mu trochę sznurków, żeby miał się do czego wąsami przyczepiać.

Oprócz suszenia glistnika, zrobiłam kilka litrów nalewki glistnikowej na winie domowym porzeczkowo-czarnobzowym i czysty sok glistnikowy wg przepisu z rosyjskiej książki, a są tam naprawdę ciekawe rzeczy.

Sokowi przyglądam się na razie z lekka podejrzliwością, ale wygląda i pachnie dobrze. Wypróbowuję go na sobie wcierając wg ksiązki dwa razy dziennie w skórę, bo chcę na własne oczy zobaczyć, jak to działa.

Obalony został jeden mit krążący po internecie, że sok glistnikowy jest żrąco parzacy i należy uważać żeby nie zaczepić nim zdrowej skóry. Wcieram go proszę ja Was w całą twarz i w dłonie, no i pięknie jest :)

Można nim jak piszą wyleczyć wszelkie schorzenia zatok i nosogardzieli, w tym polipy, narośla i inne cuda . Nie omieszkam go wypróbować na zatoki, jak tylko uda mi się pojechać do cywilizacji i kupić zakraplacz.

No, to na dzisiaj tyle, pozdrawiam wszystkich czerwcowo.