piątek, 13 maja 2016

Znowu pada

U nas na Końcu Świata, wcale nie ma suszy. Właśnie minął dwudniowy wytęskniony okres ciepła i słońca, a dziś po południu znów zerwał się solidny wiatr i popadało grubym deszczem, a potem siąpliwym kapuśniaczkiem.
Jak wiele określeń na opady znikło z naszego słownika. Kapuśniaczek :) ta nazwa chyba już nie występuje? Ona wywodzi się nie od zupy, ale od kapania.

Skończyłam przed deszczem ostatnie prace w moim ogródku "prawie permakulturowym" na miejscu po stodole i powiem, że to co w nim robiłam, bardziej kojarzy mi się z wykonywaniem okopów i transzei, niż z uprawą roślin. Jednak zapewnia to mniej więcej trzymiesięczną bezobsługowość. Tylko ściółkowanie trawą zmieloną przez kosiarkę. Trawę i tak trzeba kosić, a potem wynosić, więc dwa w jednym.

Kiedy Gorzka Jagoda urwała się w majowe święta do mnie na tydzień, zrobiła bardzo ciekawe spostrzeżenie. Mianowicie o przestrzeni. Stwierdziła, że w tym regionie w którym mieszkam, wszystko jest tak jakby mocno skoncentrowane i dotyczy to odczucia przestrzenności również.
Ziemia ma skoncentrowaną żyzność, wszystko rośnie gęściej, a raczej "robi tłok", zwierzęta leśne mieszają się z siedzibami ludzkimi otwarcie w biały dzień. Na przykład zając potrafi przekicać przez podwórko, stado dzikich bażantów także się nie krępuje, jeże zamieszkują w ludzkich obejściach. Dziś jeden mnie ofukał. Dziki można spotkać w zaroślach na skraju lasu, a sarny i jelonki przebiegają nawet obok domów. Na przydomowych drzewach rezydują wiewiórki.
Zarośla i trawy trzeba ciągle odsuwać do linii demarkacyjnej, niebo jest wysoko i daleko, a las gęsty i mało w im światła.
I muszę przyznać Krystynie rację. Dziś jedno one zwierzątko leśne wpierniczyło mi na deser pięknie przyjętą malinówkę oberlandzką.

W maju warto zainteresować się pokrzywą, bluszczykiem kurdybankiem i jasnotą białą.
Jasnota jest u mnie od wczesnej wiosny składnikiem wszelkich zup. Bardzo smaczna uduszona na maśle w połączeniu z czosnkiem. O tej porze oczywiście już tylko czubki pędów. Bluszczyk stosowany był kiedyś jako przyprawa, zamiast pietruszki. Niektórym nie smakuje, a niektórym bardzo.
Pozdrawiam majowo.





niedziela, 8 maja 2016

Piaty rok

Piąty rok
Czas rozpoczął piąte koło od czasu jak się sprowadziłam do niebieskiej chaty.
Znów wiosna, szalony trawnik trzeci raz koszony w ostatnim momencie przed przerośnięciem możliwości kosiarki elektrycznej. Przekwitły śliwy, wiśnie, a w pełni kwitnienia jabłonki.
Dosadziłam w tym roku renety: szarą i złotą, oraz malinową oberlandzką, trochę czarnych porzeczek, dwie młodziutkie śliwki węgierki z odrostów z opuszczonego sąsiedzkiego sadu.
Węgierki o smaku jakiego od dawna szukałam, o miąższu złotym jak miód i słodkie jak miód. Puściły młode listki.
Wiosna u nas bardzo wilgotna, dnie przeplatane słońcem i deszczami, więc wszystko buja jak szalone, znów busz czai się na ludzkie siedziby.
Praca więc od najwcześniejszego przedwiośnia, przy drewnie, przy ziemi, przy roślinach, wiosennych porządkach. Tak wilgotno, ze nie da się suszyć ziół.
Praca od rana do wieczora, więc trudno zabrać się za pisanie.
Moje zdrowie, będące w mieście na granicy ześliźnięcia się w nicość, jest niewiarygodnie dobre.
Dzięki czystej wodzie, powietrzu, fizycznej pracy, ćwiczeniom energetycznym, prostej- niemal ascetycznej diecie, ziołom dostępnym na wyciągnięciu ręki i ciszy, wróciła kondycja, klarowność umysłu i energia.
Wewnętrzna cisza robi dużo miejsca na to, co umykało w miejskim pośpiechu i szumie.
Najwspanialsze jest to, ze co rano otwieram drzwi i wychodzę wprost na trawę i w zieleń. Co rano witam na progu chaty słońce wychodzące zza góry. To chwile magiczne, kiedy rozwiewają się mleczne mgły, a ciepłe promyki liżą bose stopy i twarz, rozpalają rzęsistą rosę na trawie i gałązkach drzew, łączą krople w drżącą świetlną sieć pełną nieprzytomnej radości ptaków.
Wtedy najbardziej czuję, że dotarłam do Domu.

No i oczywiście, nie jest to The End :)