Samojedność

Tak więc stodoła padła, rozbieram ją powoli, na ile starcza sił i pogoda pozwala. Dotarłam do połowy.
Rozbieram ją samojedna - łomem zrobionym z kawałka żelaza. Wczoraj pracowałam samowtór, czyli z jednym pomocnikiem ze wsi, który rąbał pniaki w oborze, żeby się zrobiło miejsce na drewno z rozbiórki i pomógł mi wnieść te słupy drewniane, które były już dla mnie za ciężkie. Stodoła zwalana była samotrzeć, czyli ja i dwóch pomocników ze wsi. Fajne te stare słowa.
Samoczwór, samopiąt...... hehehe, marzenia.
Przyszło zimowe powietrze, inne od jesiennego, rześkie, podszyte lekkim mrozem i tym jedynym, cudownym zapachem sniegu.
Praca na zewnątrz jest przyjemna, odczuwa się ciepło i nawet przesiąknięte na wylot roztopionym śniegiem rękawice są ciepłe w środku. Chyba, że się je zdejmie na chwilę, wtedy woda ziębnie i mróz przejmuje lodem dłonie.
Po raz kolejny dochodzę do wniosku, że nie jestem stworzeniem tropikalnym. Lubię zimę, lubię jak ciało rozgrzewa się od ruchu na mrozie, lubię śnieg i lodowe firanki po roztopach i lubię ogień w zimie, brnięcie w zaspach (oczywiście, jeśli nie jest podyktowane przymusem ;), roztapianie się płatków śniegu na twarzy, patrzenie prosto w niebo jak pada śnieg- do zawrotu głowy,  lubię jaskrawe słońce, sprawiające że świat jest zbyt jasny, by patrzeć na niego w pełni otwartymi oczami, lubię patrzeć na "moją" górę, ośnieżoną, z gołymi drzewami, taką inną, przejrzystą, nieruchomą i spokojną.

Maciuś po namolnym upraszaniu, dostał miseczkę piekielnej zupy dyniowo-paprykowej z ciecierzycą. Ku mojemu zdumieniu pożarł ją i wylizał naczynie do czysta. Wcale mu nie przeszkadzała piekielność, dokładka była mile przyjęta.
Teraz byczy się na piecu z anielskim wyrazem pyszczka.