Wołanie ze snu

 Sen.
Jestem w domu otoczonym starym sadem (we śnie ten dom jest mój), z gładko wykoszonym trawnikiem. Właśnie zbliżam się do domu, idę razem z Z (Z. jest znajomym ze świata rzeczywistego).
Dom i sad jest ogrodzony, w sadzie jest dziewczynka z psem, wiem, że  tymczasowo ma mieszkać u mnie. Pies jest z obrożą, duży, wilkowaty, z urwanym sznurkiem przy szyi, więc też nie jest mój, nie należy też do dziewczynki. Dziewczynka zdaje się mieć doskonałe porozumienie z psem, choć niemal nie zwraca na niego uwagi, a ten wpatruje się w nią jak w obraz i chodzi za nią krok w krok. Dziewczynka "wisi" na starym płocie i wpatruje się w dal, widać, że wypatruje czegoś, za czym tęskni.
Słychać z dala przejeżdżający pociąg i nagle maszynista za pomocą gwizdu pociągu (jak w dawnych parowozach) artykułuje wołanie do niej po imieniu UUULLLLAAAAAAAAA.........   UUULLLLAAAAAAAAA..........
głos jest niemal ludzki i pełen tęsknoty.
Rozumiem wtedy nagle,  że dziewczynka jest związana w jakiś sposób z pociągami, podróżami i ludźmi je obsługującymi (także uczestniczącymi), i czuję ich tęsknotę do siebie i do przestrzeni, drogi, wolności, a także czuję w tym jakiś ważny cel, nie chcę powiedzieć- misję.
Mam jeszcze wrażenie, że Ula została odebrana im w momencie gdy grupa do której była przynależna szykowała się gdzieś do bezpowrotnego odejścia z naszego świata i ten "pociąg" właśnie odjeżdżał bez niej, ale jest ważna i kochana i wszyscy na nią czekają.
Jednak moment odejścia jest nieodwracalnie jeden, TERAZ, -stąd ostatnie wołanie odchodzących. Wiedzą, że stracą siebie na zawsze.
Jest to wołanie, a jednocześnie pożegnanie.
Ma na imię  Ula- Mała Niedźwiedzica. ( Urszula-  Wielka Niedźwiedzica).
Dziewczynka przewraca drewniany płot i biegnie w pola w stronę pociągu, okazuje się że za płotem warowało bezgłośnie kilkanaście dużych psów w obrożach, z urwanymi smyczami-sznurkami, wszystkie cicho, milcząco pobiegły razem z nią w stronę pociągu.
Te psy czekały po drugiej stronie płotu, czuło się, że dziewczynka jest dla nich przywódcą i jednocześnie podopieczną. Lepiej nie umiem tego wytłumaczyć.
Jestem z Z. w jakimś pomieszczeniu w tym moim sennym domu, jest tam biurko, jakieś papiery, chyba pieczątki którymi odruchowo bawi się Z. Mamy obydwoje prawo zadecydować o losie Uli i nie chcemy zrobić nic, by ją zatrzymać, decyzja zapada poza słowami.